Rozdział 12
Jan widzi na niebie kobietę w bólach porodowych. Przed nią czeka smok, który chce pożreć nowo narodzone dziecko. Jednak gdy kobieta urodziła syna, został on natychmiast zabrany do nieba, do Boga. Następnie kobieta uciekła na pustynię.
W niebie dochodzi do walki. Czytamy Apokalipsę św. Jana, rozdział 12, wersety 7-9.
Obj.12:7 Tymczasem w niebie doszło do bitwy: Michał i jego aniołowie stoczyli bój ze smokiem. Walczył sam smok, wspierali go jego aniołowie, 8 ale przegrał i nie było już dla nich miejsca w niebie. 9 W ten sposób wielki smok, znany z dawien dawna wąż, określany jako diabeł i szatan, który zwodzi cały zamieszkały świat, został zrzucony na ziemię. Wraz z nim zrzucono jego aniołów.
Obj.12:17 Smok rozgniewał się na kobietę i odszedł, aby podjąć walkę z resztą jej potomstwa, czyli z tymi, którzy strzegą przykazań Boga i mają świadectwo Jezusa.
Rozdział 13
Wtedy Jan ujrzał zwierzę wychodzące z morza, mające siedem głów i dziesięć rogów
A zwierzę, które widziałem, było podobne do pantery, a jego łapy były jak łapy niedźwiedzia, a paszcza jak paszcza lwa. I smok dał mu swoją moc, swój tron i wielką władzę.
Na scenę wkracza drugie zwierzę.
Obj.13:16 Druga bestia sprawiła, że wszyscy: mali i wielcy, bogaci i ubodzy, wolni i niewolnicy, musieli przyjąć znamię na swoją prawą rękę albo na swoje czoło. 17 Bez tego znamienia nikt nie mógł nic kupić ani sprzedać. Aby to uczynić, musiał mieć na sobie znamię — imię bestii lub liczbę jej imienia. 18 Tu trzeba mądrości. Kto ma rozum, niech obliczy liczbę bestii. Jest to liczba człowieka: sześćset sześćdziesiąt sześć.
Rozdział 16
Obj.16:1 Z przybytku dał się słyszeć donośny głos. Skierowany był do siedmiu aniołów: Idźcie! Wylejcie na ziemię siedem czasz Bożego gniewu!
1. miska. Wrzody na ludziach, którzy mają znak
2. miska. na morze, które zamieniło się w krew
3. na rzeki i źródła wody, które zamieniły się w krew
4. na słońce, które sprowadziło wielki upał na ludzi
5. na tron bestii. Jego królestwo pogrążyło się w ciemności
6. Czara. Na Eufrat i wyschnął
7. W powietrze, stało się.
Teraz nadchodzi decydująca walka. Z paszczy smoka wychodzą trzy nieczyste duchy, podobne do żab, które wychodzą do królów ziemi. I zgromadził je w miejscu, które po hebrajsku nazywa się Harmagedon.
Rozdział 14
Jan Baranek Boży stojący na górze Syjon. Z nim sto czterdzieści cztery tysiące
Obj.14:3 Śpiewali oni jakby nową pieśń. Rozbrzmiewała ona przed tronem, przed czterema istotami i przed starszymi. Nikt nie mógł się tej pieśni nauczyć oprócz stu czterdziestu czterech tysięcy tych, którzy zostali wykupieni z ziemi.4 To ci, którzy nie splamili się z kobietami, ich dziewiczość nie uległa naruszeniu. Idą za Barankiem, dokądkolwiek pójdzie. Zostali oni wykupieni spośród ludzi jako pierwszy owoc — dla Boga i dla Baranka.
Następnie Jan widzi trzech aniołów lecących po niebie. Pierwszy niesie dobrą nowinę, drugi ogłasza, że wielka Babilonia upadła. Trzeci anioł ostrzega:
Obj.14:9 Trzeci zaś anioł szedł za nimi i wołał: Kto kłania się bestii i jej podobiźnie oraz przyjmuje znamię na swoje czoło lub rękę, 10 ten będzie pił wino Bożego wzburzenia — gotowe i nierozcieńczone — z kielicha Jego gniewu. Będzie on dręczony w ogniu i siarce w obliczu świętych aniołów i w obliczu Baranka.
Nadszedł czas zbiorów. Najpierw dobre winogrona, potem winogrona ziemi.
Obj.14:14 Patrzę dalej. Zobaczyłem biały obłok. Siedział na nim ktoś, kto przypominał Syna Człowieczego. Na głowie miał złoty wieniec, a w dłoni ostry sierp.
Rozdział 15
Obj.15:5 Potem zauważyłem, że w niebie został otwarty przybytek namiotu świadectwa. 6 Z przybytku wyszło siedmiu aniołów. Przytrzymywali siedem klęsk. Ubrani byli w czyste, lśniące płótno. Piersi zdobiły im złote pasy.
Rozdział 17
Jan widzi kobietę jadącą na zwierzęciu. Jest to wielka Babilonia, matka nierządnic.
Obj.17:8 Otóż bestia, która — jak zobaczyłeś — była, lecz jej nie ma, ma wyjść z otchłani, aby pójść na zagładę. Mieszkańcy ziemi, których imiona nie są od założenia świata zapisane w Zwoju życia, zdziwią się, gdy zobaczą bestię, która była, której nie ma, ale znów się pojawi. 9 Tu trzeba umysłu obdarzonego mądrością. Siedem głów to siedem pagórków, na których rozsiadła się kobieta, a także siedmiu królów. 10 Pięciu z nich upadło, jeden jest, kolejny jeszcze nie przyszedł, lecz gdy przyjdzie, pozostanie na krótko. 11 Sama bestia natomiast, która była, lecz jej nie ma, jest ósmym królem. Należy ona do tych siedmiu — i idzie na zagładę. 12 Z kolei dziesięć rogów, które zobaczyłeś, to również dziesięciu królów. Nie objęli oni jeszcze królestwa, lecz gdy obejmą władzę, panować będą z bestią tylko przez jedną godzinę.
Rozdział 18
I silny anioł podniósł kamień podobny do wielkiego kamienia młyńskiego i rzucił go do morza, mówiąc: Tak zostanie zburzone Babilon, wielkie miasto, i nigdy więcej nie będzie znalezione.
Obj.18:4 Następnie usłyszałem inny głos z nieba. Wzywał on: Wyjdźcie z niego, mój ludu! Niech nie spadną na was skutki jego grzechów ani ciosy jego klęsk. 5 Bo stos jego grzechów sięgnął nieba i Bóg się zajął sprawą jego nieprawości.
Rozdział 19
Podobnie jak w rozdziale 11, dwudziestu czterech starszych pada na twarz i woła: „Alleluja!”.
Obj.19:6 Wtedy doszedł mnie głos jak okrzyk wielkiego tłumu, jak szum potężnych wód, jak łoskot silnych gromów. Usłyszałem: Alleluja! Pan, nasz Wszechmogący Bóg, objął panowanie!
Teraz wierni chrześcijanie otrzymują swoją nagrodę.
Obj.19:7 Cieszmy się! Weselmy! Oddajmy Mu chwałę! Bo nadeszło wesele Baranka! Jego Małżonka — gotowa! 8 Pozwolono jej przywdziać czysty, lśniący bisior. Bisior oznacza sprawiedliwe czyny świętych. 9 Do mnie zaś anioł powiedział: Napisz: Szczęśliwi ci, którzy zostali zaproszeni na weselną ucztę Baranka. I dodał: To są prawdziwe Słowa Boga.
Teraz Jan widzi z nieba białego konia. Jeździec prowadzi wojnę w sprawiedliwości. Jest ubrany w szatę skropioną krwią, a jego imię brzmi: Słowo Boże. Armie wojenne podążają za nim w białych szatach.
Obj.19:15 Z Jego ust wychodził ostry miecz. To nim podbije narody! Sam żelaznym berłem będzie nimi rządził. Osobiście też wygniecie w tłoczni wino płomiennego gniewu Wszechmocnego Boga. 16 A na szacie oraz na biodrze wypisany miał tytuł: Król królów i Pan panów.
Rozdział 20
Jan widzi anioła schodzącego z nieba z łańcuchem.
Obj.20:1 Znów zobaczyłem anioła. Zstępował z nieba. Miał klucz do otchłani i wielki łańcuch w swej dłoni. 2 Schwytał on smoka, znanego z dawien dawna węża, którym jest diabeł i szatan, i związał go na tysiąc lat. 3 Następnie wrzucił go do otchłani, zamknął ją, a na wejściu położył pieczęć. Dzięki temu, przez okres tysiąca lat, smok nie będzie zwodził narodów. Potem, na krótko, musi zostać uwolniony.
Pierwsze zmartwychwstanie
Obj.20:4 Następnie mój wzrok padł na trony. Zasiedli na nich ci, którym powierzono sąd. I zobaczyłem dusze ściętych z powodu świadectwa Jezusa oraz z powodu Słowa Boga — tych, którzy nie pokłonili się bestii ani jej podobiźnie i nie przyjęli znamienia na swe czoło lub rękę. Ożyli oni i panowali z Chrystusem przez tysiąc lat. 5 Pozostali umarli ożyli dopiero po tym tysiącletnim okresie. To jest pierwsze zmartwychwstanie. 6 Szczęśliwi i święci ci, którzy mają w nim udział. Druga śmierć nie ma nad nimi władzy. Będą oni kapłanami Boga i Chrystusa — a panować z Nim będą tysiąc lat.
Drugie zmartwychwstanie
Pojawia się wielki biały tron. Przed nim stoją zmarli.
Obj.20:11 Spojrzałem i zobaczyłem wielki, biały tron. Siedział na nim Ten, przed którego obliczem uciekła ziemia oraz niebo, i nie można już było znaleźć dla nich miejsca. 12 Zobaczyłem też umarłych. Byli wśród nich wielcy i mali. Stali przed tronem. Rozwinięto zwoje. Otwarto też inny zwój — Zwój życia. I dokonał się sąd nad umarłymi. Podstawą sądu były zapisy w zwojach, a jego miarą — czyny podsądnych.
Rozdział 21
Jan widzi nowe niebo i nową ziemię oraz nowe Jeruzalem.
2 Zobaczyłem też święte miasto, nową Jerozolimę. Zstępowała ona z nieba od Boga. Przygotowana była jak panna młoda, wystrojona dla swego męża. 3 I usłyszałem donośny głos. Rozległ się od strony tronu. Głosił: Oto namiot spotkania Boga oraz ludzi! Będzie z nimi mieszkał. Oni będą Mu ludem. A będzie z nimi sam Bóg — ich Bóg. 4 Otrze też wszelką łzę z ich oczu. Nie będzie już śmierci ani bólu, krzyku ani znoju; ponieważ pierwsze rzeczy — przeminęły.
Rozdział 22
W ciągu 1000 lat narody zostaną przywrócone do stanu, w jakim znajdował się Adam przed popełnieniem grzechu.
(Ożywają).
Obj.22:1 Pokazał mi też rzekę wody życia. Lśniła jak kryształ, a wypływała z tronu Boga i Baranka. 2 Na środku ulicy miasta i po obu brzegach rzeki rosło drzewo życia. Wydawało ono dwanaście owoców. Rodziło owoc każdego miesiąca, a jego liście miały moc uzdrawiania narodów.
